تنها راه ارتباطی من با بعضی از دوستانم -کسانی که زمانی نزدیک بوده‌ایم و هنوز دوستشان دارم- این است که یادشان می‌افتم و بهشان فکر می‌کنم. این قدر که فراموش می‌کنم مدت‌هاست ندیده‌امشان. نه این که همه‌شان دور باشند. بعضی‌هاشان در همین تهران شلوغند.
۱ نظر:
ناشناس
گفت...
دقیقا کاری که من می کنم؛ اما من به یه چیز دیگه هم فکر می کنم و اون زحمتییه که برای ایجاد این دوستی ها کشیدم، دلم می سوزه دلم نمی خواد این طوری دور شیم حیفه
۱ نظر:
دقیقا کاری که من می کنم؛ اما من به یه چیز دیگه هم فکر می کنم و اون زحمتییه که برای ایجاد این دوستی ها کشیدم، دلم می سوزه دلم نمی خواد این طوری دور شیم حیفه
ارسال یک نظر