جادوی معصوم

بچه که بودم تلویزیون توشیبای چهارده اینچی داشتیم. قاب طوسی رنگی داشت. آن موقع‌ها چیز رایجی بود. خانه‌ی دیگران هم رنگ‌های دیگرش را دیده بودم. یک آنتن کوچک دوشاخه بالاش بود که با همان تنظیمش می‌کردیم. کنار صفحه یک جور پنل داشت که همه‌ی تنظیم‌هاش از همان جا بود. یک کلید بود که می‌چرخاندیش و روشن می‌شد و باز می‌چرخاندیش و صدا کم و زیاد می‌شد. یک کلید دیگر شبیه همان بود که نور را کم و زیاد می‌کرد. یادم نیست رنگش را هم می‌شد تنظیم کرد یا نه. کلید چرخان دیگری هم داشت که باهاش کانال را عوض می‌کردیم. می‌چرخاندی و تق‌تق صدا می کرد. از یک می‌رفت به دو. اگر از همان طرف باز هم می چرخاندیش، خش‌خش نشان می‌داد تا باز می‌رسید به یک. من همیشه تعجب می‌کردم که این چرا باز هم می‌چرخد وقتی کانال دیگری نیست برای تماشا کردن. نمی‌دانستم جاهایی هست که بیش‌تر از دو کانال دارد تلویزیونشان. این روزها گاهی که سینماهای خانگی و تلویزیون‌های پلاسمای گنده و این جور چیزها را می‌بینم، یاد آن جعبه‌ی کوچک طوسی می‌افتم. کنار این غول‌های مهاجم چیز دوست‌داشتنی و معصومی به نظرم می‌رسد.