سبزه‌مان را هنوز دور نینداخته‌ام. هی نگاهش می‌کنم، هی حیفم می‌آید. فکر می‌کنم شاید رشد کرد چیزی شد. آبش می‌دهم و حواسم به آفتابش هست. منتظرم بشود مزرعه‌ای توی خانه‌مان و ازش خوشه‌های طلایی گندم سر بلند کند و گردن کج کند.
۱ نظر:
ناشناس
گفت...
:) بذار بمونه. خدا رو چه دیدی، شاید یه روز مزرعه شد.. میدونی که آرزو کلا عیب نیست
۱ نظر:
:) بذار بمونه. خدا رو چه دیدی، شاید یه روز مزرعه شد.. میدونی که آرزو کلا عیب نیست
ارسال یک نظر