حبیبه جعفریان جایی نوشته بود «تازه به این شهود رسیدم که آدم شاید به دنیا بیاید و از دنیا برود و بعضی کلمات را هرگز زندگی نکند».

سی و چهار ساله ام؛ مشتاق کلمه‌ها و رنگ‌ها و زندگی.